Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

"Η ΚΥΡΙΑ ΝΤΑΛΛΟΓΟΥΕΗ .."


Κι ανοίγοντας τα μάτια της είδε αυτά τα 

φρέσκα τριαντάφυλλα, σαν μια

 τραχηλιά από λινό, βγαλμένη μόλις 


απ'τη σκάφη και απλωμένη πάνω σε 

λυγαριές .



Και κείνα τα κόκκινα γαρύφαλλα, 

σκοτεινά και διακριτικά, με τις κορυφές 

τους στον αέρα.

Κι όλα τα μοσχομπίζελα , απλωμένα 

μέσα στα βάζα τους, άσπρα σαν το χιόνι, 

σε απόχρωση βιολέ,ή ώχρας -σάμπως να 

είχε κιόλας βραδυάσει και τα κορίτσια 

με τις μουσελίνες είχαν βγεί έξω για να 

μαζέψουν μοσχομπίζελα και 

τριαντάφυλλα όταν πιά η θαυμάσια 

καλοκαιρινή μέρα,με κείνο το σκοτεινό 

μπλέ ουρανό της, με τα δελφίνια της, με 

τα γαρύφαλλα, με τις πασχαλιές της, 

είχε πια τελειώσει.

Κι ήτανε εκείνη η στιγμή , ανάμεσα έξη 

επτά , που όλα τα λουλούδια- 

τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα, ίριδες, 

πασχαλιές, - είναι σαν φλέγωνται.

Άσπρα, βιολετιά, κόκκινα, και με κείνο 

το βαθύ πορτοκαλί, όλα τα λουλούδια 

ήταν σαν να καίγονταν από μόνα τους,

αμετάκλητα τυλιγμένα σε κείνη την 

περίεργη ομίχλη.




Virginia Wolf




*μτφ: Κωστούλα Μητροπούλου




******************************************************

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ...(Κική Δημουλά)



Eγώ λουλούδια δεν εκτρέφω στο μπαλκόνι μου.

Bάσκανος μίμηση ολόγυρα με ξεραίνει.
Έναν κάπως είρωνα, νεαρό πανσέ
μου χάρισαν προχτές
και σε αγάπη δεισιδαίμονα τον κρύβω.

Tο ένα μάτι του λιλά με γρίλιες κίτρινες
για να μην μπαίνει αδιακρισία άπλετη
το άλλο μπλε με δέσιμο χρυσό ολόγυρα
– ματόχαντρο, φυλαχτό της ανταπόκρισης.

Aλλήθωρη ανταπόκριση θα πεις.
Mα τι απ' όσα αγαπήσαμε μας κοίταζε ευθέως;

Κική Δημουλά

<<Θα ‘ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι,...

και το δικό μου τελευταίο σ’ αγαπώ.»



 

Σ'είχα μάθει μόνο εγώ ν'Αγαπώ...



"Να παρακαλάω για το φιλί σου

κι η καρδιά σου πέτρα να χτυπώ
σ' ένα Γολγοθά ως το κορμί σου
καταδίκη να 'χω το σταυρό"



Στην ψυχή αγκάθι τ' όνειρό μου
κι η καρδιά σου πέτρα να χτυπώ
ήθελα να σ' έχω στο πλευρό μου
σύμμαχο αγάπης κι όχι εχθρό..!!

*

Ενας έρωτας πρέπει να αφήνει δυο ανθρώπους ελεύθερους και αυτόνομους. Είναι σημαντικό να μάθει ο καθένας μέσα σε μια σχέση να πετά μόνος του, έστω και αν δεν πετά απαραίτητα ψηλά. Σημασία έχει να μπορεί κάποιος να πετά μόνος του, να μην έχει ανάγκη κάποιον άλλο.
Δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να εκλογικεύσει κανείς τον έρωτα και να αντιμετωπίζει τα πάντα με ένα πρέπει αλλά είναι καλό να έχει κανείς γνώση της ανάγκης του, αλλά να μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Γιατί αν το τέλος του έρωτα έρθει κάποια στιγμή να χωρίσουν αυτό μπορεί να είναι πολύ οδυνηρό και τρομαχτικό.
Η αγάπη όμως μπορεί να μας μάθει να πετάμε, να βρούμε τον ουρανό μας και να μάθουμε να πετάμε σε αυτόν. Κι αν ακόμα ο έρωτας τελειώσει, όταν υπάρχει αγάπη μπορεί να ζητήσουμε από τον άλλο να μην φύγει μακριά και μας ξεγράψει, γιατί όπως λένε και οι στίχοι του Πάριου στο Δώσε μου λιγάκι ουρανό «θα ‘ρχονται νύχτες που θα ψάχνεις το φεγγάρι, και το δικό μου τελευταίο σ’ αγαπώ.»

******************************************************

Μαλαματένια λόγια.....



Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι

τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές

τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή




Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι

τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά

κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή


Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Αδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώματα Παρασκευή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια


και σαν κακούργο να με τιμωρείς.!!


Στιχοι: Μανος Ελευθεριου


**αγαπημένο**

****************************************