Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Η Α δελφή Λ ογική ...


Μια φορά και έναν καιρό, ήταν δύο καλόγριες.
Η μία λεγόταν Αδελφή Μαθηματικά (ΑΜ) και η άλλη Αδελφή Λογική (ΑΛ)
Ένα βράδυ ενώ σουρούπωνε, και ήταν και οι δύο ακόμα μακριά από το μοναστήρι

 
ΑΜ: Προσέξατε τον άνδρα που μας ακολουθεί εδώ και 38.5 λεπτά, Αναρωτιέμαι, τί να μας θέλει ;
ΑΛ: Είναι λογικό, θέλει να μας βιάσει.
ΑM: Ωχ, όχι! Στην απόσταση που βρίσκεται, θα μας προφτάσει σε λιγότερο από 15 λεπτά. Τι μπορούμε να κάνουμε ;
ΑΛ: Το μόνο λογικό φυσικά, είναι να βαδίσουμε πιο γρήγορα.
ΑΜ: Δεν καταφέραμε τίποτε.
ΑΛ: Φυσικά και δεν καταφέραμε τίποτε. Ο άνδρας έκανε ό,τι πιο λογικό μπορούσε. Ανέπτυξε ταχύτητα και ο ίδιος.
ΑΜ: Τότε τί κάνουμε ; Σε ένα λεπτό θα μας έχει φτάσει.
ΑΛ: Το μόνο λογικότερο είναι να χωριστούμε. Εσείς από 'δω και εγώ από 'κεί. Δεν θα μπορεί να ακολουθήσει και τις δύο.
Ο άνδρας διαλέγει να ακολουθήσει την ΑΛ.
Η Αδελφή Μαθηματικά φτάνει στο μοναστήρι και αρχίζει να ανησυχεί για την Αδελφή Λογική, που δεν έχει φτάσει ακόμη.
Φτάνει επιτέλους και η Αδελφή Λογική.
ΑΜ: Αδελφή Λογική! Δόξα τω Θεώ, φτάσατε! Πείτε μου τί συνέβη!
ΑΛ: Συνέβη ό,τι πιο λογικό. Ο άνδρας δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει και τις δύο και διάλεξε εμένα...
ΑM: Ναι, ναι! Αλλά έπειτα ;
ΑΛ: Συνέβη ό,τι πιο λογικό. Άρχισα να τρέχω όσο μπορούσα πιο γρήγορα, και ο άνδρας έκανε το ίδιο...
ΑM: Και ;
ΑΛ: Συνέβη ό,τι πιο λογικό. Με πρόφτασε.
ΑM: Ωχ Θεέ μου! Και τι κάνατε ;
ΑΛ: Ό,τι ήταν λογικό να κάνω. Σήκωσα την ρόμπα μου.
ΑM: Ωωχ, Αδελφή! Και ο άνδρας τί έκανε ;
ΑΛ: Ό,τι ήταν λογικό, κατέβασε το παντελόνι του.
ΑM: Ωχ, όχι! Τι έγινε έπειτα ;
ΑΛ: Λογικό δεν είναι, αδελφή ; Μία καλόγρια με την ρόμπα σηκωμένη, τρέχει πιο γρήγορα από έναν άνδρα με παντελόνια  κατεβασμένα...!

(καλημέρες) ::))

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ...ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ..:)



Με τον Τάκη, το δωδεκάχρονο γειτονόπουλο μας είχαμε πάντα ήρεμες και χαμογελαστες κουβέντες, κάθε φορά πού τύχαινε να συναντηθούμε στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στο πεζοδρόμιο, σε ώρες πού γύριζε από το κοντινό σχολείο του.
Του είχα πει κάποτε πως μου θύμιζε τα δικά μας άγόρια οταν ήταν κι αυτά στην ηλικία του, κι από τότε έδείχνε μια διάθεση να με ενημερώνει, πού καί πού, για τα του σχολείου του ή να δέχεται κάποια πειράγματα μου 

για τα ...καρφάκια των μαλλιών του.
Έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, είχαμε πολλές φορές αρχίσει τίς κουβέντες μας με τη φράση «Του χρόνου στο Γυμνάσιο...", καί τα έξυπνα μάτια του να φωτίζονται από μια συγκινητική λαχτάρα καί προσμονή.

Προχθές το πρωί τον είδα να κάθεται στο κεφαλόσκαλο της εισόδου καί να ασχολείται άκεφος μ' ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Ακολούθησε ό πιο κάτω διάλογος:
- Καλημέρα, Τάκη. Πώς καί δεν είσαι στο σχολείο;
-Έχουμεκατάληψη.
-Ξέρεις γιατί κάνετε κατάληψη;
- Διαμαρτυρόμαστε για κάτι νόμους καί για να βοηθήσουμε τους καθηγητές πού ζητούν περισσότερα λεφτά από την κυβέρνηση.
Θα την εκβιάσουμε την κυβέρνηση, μας λένε.
- Εσύ δεν θέλεις να πηγαίνεις σχολείο;
- Θέλω, πώς δε θέλω; Άλλα πώς, άφοϋ είναι κλειστό;
- Γίνανε καταστροφές στο σχολείο σου αυτές τίς μέρες;
- "Ε, όσο να 'ναι... όταν γίνεται χαβαλές.
- Με το να χάνετε, όμως, εσείς μαθήμα τα καί να γίνονται χάλια οι χώροι πού είναι για να τους χρησιμοποιείτε εσείς καί οι καθηγηϊές σας, νομίζετε ότι κάνετε κακό στην κυβέρνηση;
- Μμμ...
Το... συντονιστικό όργανο της κατάληψης του Σχολείου, μας λέει ότι αύτη είναι υποχρεωμένη να πληρώσει καί να τα ξαναφτιάξει.
- Το ξέρεις, όμως, ότι για όλα αυτά, πού ανήκουν σε όλους τους μαθητές, ήδη έχουν δώσει χρήματα όλοι οί Έλληνες, όπως καί οί γονείς σου, γιατί πληρώνουν φόρους; Όσοι κάνουν τίς καταστροφές δεν πρέπει να τιμωρηθούν:
- Πού να τους βρουν καί ποιος να τους πιάσει; Ξέρετε, ή αστυνομία δεν μπορεί να μπει γιατί υπάρχει αυτό το... να δεις πώς το λένε...
μμμ... ναι υπάρχει το άσυλο.
- Καί τα μαθήματα πού χάνονται; Ό καιρός περνάει καί υπάρχουν άλλα παιδιά πού μορφώνονται την ώρα πού εσύ χαζολογάς.
Αϋριο -μεθαύριο, αυτά είναι τα παιδιά πού θα προκόψουν.
- Θα τα μάθουμε όλα αργότερα, στο φροντιστήριο, μας είπε ό κύριος.
Το βλέπω καί από τον εξάδελφο μου πού λέει πώς δεν μαθαίνει τίποτα στο Λύκειο, αλλά μόνο στο Φροντιστήριο.
Το καλύτερο, μας είπε ένα μεγάλο παιδί, το πετυχαίνει όποιος βρίσκει αργότερα κάποιο μέσον καί διορίζεται στο Δημόσιο.
- Μα στο Δημόσιο όλοι λένε πώς οί μισθοί είναι μικροί καί δεν φτάνουν για να ζήσει μια οικογένεια.
- "Ε, θα κάνουμε απεργία μόλις διοριστούμε καί ή κυβέρνηση θα αναγκαστεί ν'αυξήσει τους μισθούς. Έτσι δεν κάνουν όλοι;

Έφυγα σιωπηλή.
Δεν είχα όρεξη για πειράγματα καί δεν ήξερα καί τί να του απαντήσω.
Θυμήθηκα τη γεμάτη υγεία καλοκαιρινή προσδοκία του «...για το Γυμνάσιο» καί σκέφτηκα ότι, στίς λίγες εβδομάδες πού πέρασαν, ό καημένος ό Τάκης, ό αυριανός πολίτης αυτής της πατρίδας, είχε ήδη μάθει τί σημαίνει «κατάληψη, εκβιασμός, απαίτηση, χαβαλές, μέσον, φροντιστήριο, απεργία, υποχρέωση της κυβέρνησης, άσυλο καί ατιμωρησία».
Ποιος να του μιλήσει για «καθήκον, χρέος, μόχθο, ατομική ευθύνη, πνευματικά εφόδια, μόρφωση καί πρόοδο»;
Είχε ήδη ...παραμορφωθεί.
"Ας είναι καλά οί εκπαιδευτές του! 




Μερόπης Ν.Σπυροπούλου

Από το περιοδικό «ΕΥΘΥΝΗ», τ. 419, Νοέμβριος 2006.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Σαν τη Γάτα με το Σκύλο .....

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ...

ΤΟ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΚΑΙ

ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ

ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΣΕ ΤΙ  ΔΙΑΘΕΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

Ο ΚΑΘΕΝΑς .....

ΚΑΙ ΚΑΠΩς ΕΤΣΙ ....ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΣΚΥΛΟΓΑΤΟΚΑΥΓΑΔΕΣ :) :)



*************************************************************************

IΣΩΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ..."ΕΝΑΝΤΙΟΝ" !!



Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο << υπείροχον έμμεναι άλλων >> που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων.
 Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.


Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο, κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στην ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό. Ακόμη και ο τελευταίος δημογραφίσκος έχει βλάψει την λογοτεχνία μας΄ σκεφτείτε τι γίνεται με τους διευθυντές συγκροτημάτων.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους, τους άλλους όλους τους θάβουν. όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομουνται, κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάδων΄ όλα τα αμφισβήτησαν εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για τα καλά. Χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους, όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους΄ και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία, από παντού βυζαίνουν, κι ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μες τα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

κείμενο του 1977
στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979

****************************************************************





*******************************************************************************************





Η Ελλάδα...ο παράδεισος των γκάνστερ πολιτικών της ...








η Ελλάδα ...ο παράδεισος των γκάνστερ πολιτικών της ...

καμιά θυσία για την πατρίδα ..αλλά φαίνεται ότι 

ακολουθείται 
το ρητό του Νίτσε : 

..."μόνο εκεί που υπάρχουν τάφοι υπάρχει και η ανάσταση"....


Το μεγαλείο σε μια χώρα δεν είναι αριθμητικό χωνέψτε το ..

ποτέ δεν ήταν αριθμητικό ...η ιστορία έχει αποστραφεί την 




υλική διάσταση ... τα στεφάνια της νίκης στόλισαν μόνο 

ΛΙΓΟΥΣ και ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ !!.......

και λίγοι και εκλεκτοί δεν είναι αυτοί που βρίζουν και 

χλευάζουν τους άλλους λίγους .

.. απλά γιατί οι μεν λίγοι με 

τους απέναντι λίγους δεν ξέρουν γιατί ζουν ... όλα για το 

χρήμα -υλικά αγαθά και το κυριότερο διακατέχονται απο

δειλία ..και οι δυο πλευρές !!

... ωραία καλό είναι να μην παρουσιάζεται στην ζωή μας να 

κινδυνεύσει η ίδια μας η ζωή ... σήμερα όμως κινδυνεύει 

.. οπότε είναι προτιμότερο να ριχτούμε με ορμή στον αγώνα 

κατά αυτών χωρίς να λογαριάζουμε υλικές καταστροφές ή

και 
τη ζωή μας ... γιατί θα έχουμε στο νου μας αυτή τη μια 



αγωνιστική στιγμή που είναι ΥΠΕΡΤΕΡΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΑ 

ΚΑΙ ΑΠΡΑΚΤΗ ΖΩΗ ...



βαρέθηκα να ακούω για ημιμαθείς ... αυτοί οι ημιμαθείς ποιοι 



είναι ? η γιαγιά μας , ο παππούς μας ? , η μάνα μας ? ο 



πατέρας μας ? κι αν είσαι 40 χρονών ? ποιος -α είναι ? εσύ 



εγώ, αυτός , εκείνος ? ή τα παιδια μας ? ......ποιος ?? 


ΓΚΑΝΣΤΕΡΣ paradise !!!!!!!!



***********************************
Gangsta's Paradise Lyrics


Artist: Coolio 

As I walk through the valley of the shadow of death
I take a look at my life
And realize there's nothing left
'Cause I've been blasting and laughing so long
That even my momma thinks that my mind has gone
But I ain't never crossed a man that didn't deserve it
Me be treated like a punk you know that's unheard of
You betta watch how ya talking
And where ya walking
Or you and your homies might be lined in chalk
I really hate to trip but I gotta loc
As they croak, I see myself in the pistol smoke
Fool, I'm the kinda g that little homie's wanna be like
On my knees in the night
Saying prayers in the street light


1-Been spending most our lives
Living in a gangsta's paradise (2)
Keep spending most our lives
Living in a gangsta's paradise (2)

They got this situation, they got me facing
I can't have a normal life, I was raised by the state
So I gotta be down with the 'hood team
Too much television watching, got me chasing dreams
I'm an educated fool with money on my mind
Got my ten in my hand and a gleam in my eye
I'm a low down gangsta, set tripping banger
And my homies is down so don't arouse my anger
Fool, death ain't nothing but a heart beat away
I'm living life do or die, what can I say?
I'm twenty-three now but will I live to see twenty-four
The way things is going I don't know.

2-Tell me why are we so blind to see
That the ones we hurt are you and me?

(rpt 1)

Power in the money, money in the power
Minute after minute, hour after hour
Everybody's running, but half of them ain't looking
At what's going on in the kitchen
But I don't know what's cooking.
They say I gotta learn
But nobody's gonna teach me
If they can't understand, how can they reach me?
I guess they can't
I guess they won't, I guess they fuck
That's why I know my life is out of luck, foo!

**********************************************************




Η "Ελευθερία" του Κρούστσεφ.....





Κάποτε ο Κρούστσεφ μιλούσε σε μια συγκέντρωση 

συντρόφων ελεεινολογώντας τον Στάλιν. Έφτασε να 

αφηγηθεί πως ο ερυθρός τσάρος, χτυπώντας παλαμάκια, 

πρόσταζε αυτόν, τον Κρούστσεφ, να χορεύει τον γκοπάκ 

(έναν λαϊκό, καραγκιόζικο χορό). 

-Και συ τι έκανες; ρώτησε κάποιος από το βάθος της 

αίθουσας. 

-Τον χόρευα! απαντάει ο Κρούστσεφ.

 -Και γιατί το ‘κανες; ρωτάει πάλι η φωνή. -


Ποιος είναι που το ρωτά; ζητεί να μάθει ο νέος τσάρος. 


Κανείς δεν αποκρίθηκε… 


-Ε, να γιατί τον χόρευα! λέει ο Κρούστσεφ.



ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΟΣ “ΟΙ ΛΑΧΝΟΙ ΤΟΥ 

ΕΡΕΜΠΟΥΡΓΚ” 14/1/1962 από το βιβλίο

“ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΙ 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Όνειρα Καλημερινά ....



"...με το να περιμένω να ρθεις...περάσαν χρόνια..."

κάπως έτσι ξυπνάς ένα πρωί, δηλαδή τί ένα ΟΛΑ τα Πρωϊνά
όλα γύρω σου Απαιτούν από σένα,

πραότητα, ΕΥΓΈΝΕΙΑ, Υπομονή, ετοιμότητα, εντιμότητα,

Αποτελεσματικότητα

κι εσύ απλά...δεν... 

χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο,

απλά...δεν.... 

γιατί περίμενες την ευκαιρία που θα 'ρχοτανε

την επόμενη μέρα,

το ελπιδοφόρο αύριο,

γιατί νέος/α ήσουνα ακόμα μωρέ,

είχες χρόνια μπροστά σου,

γιατί τα καλύτερα έρχονται

γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...

μάλλον τον χάσανε τον δρόμο τους τα καλύτερα

κι είναι κι αυτή η κούραση που σε καταβάλει...

παράξενη κούραση κι ακινησία...

στέκεις ακίνητος/η και κοιτάς στο κενό

περιμένοντας ένα πλοίο που δεν έρχεται ποτε...

ποτέ σου όμως δεν σκέφτηκες πως ίσως περιμένεις

σε λάθος αποβάθρα...

ωραία Κοιμωμένη μου ώρα να ξυπνήσεις...

κοιμήθηκες την μισή σου ζωή

ε...φρόντισε τουλάχιστον να ζήσεις την υπόλοιπη μισή...

κι άσε τον Πρίγκιπα

έμπλεξε στην κίνηση κι αργεί...

ξύπναΑΑΑΑΑ!

Τελικό Συμπέρασμα : όταν δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη

της ζωής μας

τι ψάχνουμε να βρούμε την γαλήνη της ψυχής μας?

μπααααααααααααα!!!!

καλημέρα σε όλους!
!! 
Shambhala !!

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ...




Ελισσάβετ Κομνηνού : ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ...




Τζαμιά και μιναρέδες στην ομίχλη

Ανάμνηση από λάσπη

και πηχτά ανθρώπινα πλήθη

Μιλούν τις γλώσσες του αγνώστου

και τις μουσικές του νόστου


Με μπαχάρια μυρωδικά

και κάθε λογής αγαθά

ανταλλάσσουν το άπιαστο με την έρευνα

το χέρι και το βλέμμα με το αίσθημα

τη φλόγα και το αρχαίο φίδι

με του Βοσπόρου το γαλάζιο φρύδι...


Όμως «Κωνσταντινούπολη» σημαίνει

αυτό ακριβώς που δεν ανταλλάσσεται:

Γυναίκα ώριμη με παρελθόν και πνεύμα

που όλοι τη θέλουν

και δεν ανήκει σε κανένα 


Από την συλλογή Μωσαϊκό τοπίων και λόγων Εκδόσεις: Δωδώνη, 1992

O Φρεντερίκ Μιστράλ (φιλέλληνας) : Ο Ελληνικός Ύμνος (ποίημά του)


[Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη / ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια. / Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, / θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.]




Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ


**Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια


λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.


Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι


στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!


Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου


στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.


Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,


θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.



**Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,


να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια


του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα

όρνιο
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'

για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,


αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.


Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,


θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.



**Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:


"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη


ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν


αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια


εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,


τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!


Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,


θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.



**Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,


αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε


στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο


γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.


Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,


ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.


Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,


θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.



**'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!


Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα


με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει


το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.


Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;


Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;


Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,


θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.


        
**λίγα λόγια της

βιογραφίας του

Φρεντερίκ

Μιστράλ:


Φρεντερίκ Μιστράλ (1830-1914) γεννήθηκε σ' ένα χωριό της κοιλάδας του Ροδανού στην Νότια Γαλλία από εύπορη αγροτική οικογένεια. Σπούδασε στο Βασιλικό Κολλέγιο της Αβινιόν, όπου μελέτησε Όμηρο και Βιργίλιο, και το 1851 έλαβε το πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αιξ-Αν-Προβάνς. Μολονότι είχε αρχίσει να γράφει ποιήματα όντας ακόμα μαθητής και είχε από τότε εκδηλώσει την πρόθεσή του να γίνει ποιητής, δημοσίευσε την πρώτη συλλογή του το 1852 ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του να ολοκληρώσει πρώτα τις σπουδές του. Τα πρώτα του ποιήματα τα έγραψε στην μητρική του γλώσσα, την προβηγκιακή - οξιτανική όπως είναι γνωστή -, και το 1854 μαζί με άλλους 6 νέους ποιητές ίδρυσε τον λογοτεχνικό και πολιτιστικό σύνδεσμο Félibrige που είχε σκοπό την διατήρηση της γλώσσας και των εθίμων της Προβηγκίας. Σκοπός στον οποίο δόθηκε ολόψυχα ο Μιστράλ, και που γι αυτόν προσέφερε ένα σημαντικό έργο εικοσαετούς εργασίας του, το δίτομο λεξικό Lou Tresor dóu Felibrige, όπως και τα χρήματα του βραβείου Νόμπελ που τα χρησιμοποίησε για την ίδρυση ενός εθνογραφικού προβηγκιανού μουσείου στην Αρλ. Γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα, έτρεφε αγάπη και απεριόριστο θαυμασμό για την χώρα μας, που τον αποτύπωσε στο ποίημά του Ο ελληνικός ύμνος 





******************************************************











Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες....




"Οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες,

 κι ασήμαντα ανθρωπάκια εξαγγέλλουν

 όσα δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ"
      Τσαρλς Μπουκόφσκι 

"Ένα ποίημα είναι μια πόλη, ένα ποίημα είναι ένα έθνος, / Ένα ποίημα είναι ο κόσμος...". Γι' αυτό λοιπόν που είναι το ποίημα και επειδή όλοι μας θέλουμε, δεν θέλουμε είμαστε μέσα στην πόλη, είμαστε μέσα στο έθνος, είμαστε μέσα στον κόσμο ομοουσίως, άρα είμαστε η ύλη του ποιήματος ακόμη κι όταν όζει τυμπανιαίο εντός μας επειδή το θανατώνουμε, επειδή αυτό είναι η κόλαση απ' όπου έρχεται λυσσασμένη από πείνα και δίψα η αγάπη, γι' αυτό ξαναδιαβάζω τους τελευταίους στίχους του: "Οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες. / κι ασήμαντα ανθρωπάκια εξαγγέλλουν / όσα δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ".
Αυτό είναι το τρομακτικό με τα ποιήματα: ότι έρχεται πάντοτε η ώρα και η στιγμή που επαληθεύονται. Γιατί το ποίημα είναι η ίδια η πόλη στην πιο ακριβή της στιγμή όπου αστράφτει το λεπίδι της αλήθειας και της ένθεης όρασης. Είναι -το ποίημα- η στιγμή που η πόλη αντιλαμβάνεται τον σπαραγμό της και τον λέει. Είναι η στιγμή που ένα έθνος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κόσμο που διαρκώς ποιείται και διαρκώς πληγώνεται.
Δεν έχει σημασία το πώς συντελείται η διαδικασία του ποιήματος ή το ποιους δρόμους και ποιες διόδους χρησιμοποιεί. Σημασία έχει ότι πάντοτε έρχεται η στιγμή όπου το ποίημα γίνεται ένυλο αφού η πραγματικότητά του είναι το ακριβώς, απολύτως ακριβώς της πραγματικότητας που ζούμε. Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας. Ας κολυμπήσουμε σε όλους τους ωκεανούς από μελάνι, ας ριγίσουμε μέσα σε όλους τους εφιάλτες, ας γίνουμε εχθροί με όποιον κατοικεί στην πόλη και στο έθνος και στον κόσμο, ας αναρριχηθούμε σε όλα τα παγόβουνα των πάσης φύσεως "Τιτανικών", ας ακούσουμε όλες τις πολεμικές σειρήνες και όλες τις καμπάνες των κινδύνων, ας υποταχθούμε. Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει το γεγονός που λιώνει όλα τα μέταλλα των συμπερασμάτων και τα ρίχνει μέσα σε καλούπια άχρηστων σκευών προορισμένων να χρησιμοποιηθούν σε μια άχρηστη ζωή. Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει το γεγονός του τρόμου: "Οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες, / κι ασήμαντα ανθρωπάκια εξαγγέλλουν / όσα δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ".

Έναν - έναν τους βλέπουμε να περιφέρονται σπουδαιοφανείς και ακατάληπτοι. Γελοίοι όπως οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές που αναλύουν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος με ύφος τόσο σοβαρό λες και αναλύουν την ευεργετική επίδραση των υδατοπτώσεων στις ανανεούμενες πηγές ενέργειας. Και μάλιστα τόσο φανερά γελοίοι ώστε να αναλύουν ως εκπρόσωποι ομάδων των ίδιων τριών ομάδων. Και μάλιστα τόσο επικίνδυνα γελοίοι ώστε η πόλη να μην αναρωτιέται για το ποιος πληρώνει τη γελοιότητα. Διότι τους γελοίους τους πληρώνει, η πόλη, πληρώνοντας ακριβώς το αντίτιμο της δικιάς της έκπτωσης με τη γελοιότητα της αδιαμαρτύρητης χειραγώγησης και υποταγής. Έναν - έναν τους βλέπουμε τους σαλπιγγιτές του τρόμου:
Από τον φαιότερο των υπουργών μέχρι τους φαιότερους των τηλεπαρουσιαστών. Από τους φασίστες υπό την λεοντή της δημοκρατίας μέχρι τους φασίστες της εκκλησιαζόμενης αγάπης. Από τους χυδαίους των τραγουδιών, μέχρι τους χυδαίους που εμπορεύονται αυτά τα τραγούδια. Από τους φαιούς (μέχρι βαθμού γελοίων υποκειμένων) τραπεζίτες μέχρι τους δρεπανηφόρους χρηματιστηριακούς παράγοντες. Βλέπουμε τον τρόμο της ασημαντότητας που όμως είναι η κορυφή ενός τεράστιου παγόβουνου καμωμένου από εκατομμύρια τόνους ασήμαντων πράξεων, ασήμαντων σκέψεων, προσχηματικών ερώτων ταπεινότατων επιδιώξεων, αδίστακτων μέσων, χυδαίας προθυμίας σε κάθε συναλλαγή και τεράστιας επιθυμίας να είσαι εσύ αυτός που κρατάει τη σάλπιγγα.
Όχι δηλαδή απλώς οικειοθελώς και αυτοβούλως, αλλά διαγκωνιζόμενος άγρια προκειμένου να γίνεις ασήμαντος μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθείς ότι σπατάλησες πόρους και αίμα ανεπανάληπτο ώστε άλλοι να γίνουν πιο αδίστακτα ασήμαντο από σένα. Ο Τρισέ ας πούμε είναι ένα τίποτα. Ο Γκούνκερ επίσης. Το ίδιο και οι περίφημες "αγορές". Όλη αυτή η άνω αγριότητα του λούμπεν πλούτου που στην ουσία της δεν είναι τίποτε άλλο παρά η άλλη όψη της κάτω αγριότητας που προκαλεί η λούμπεν φτώχεια. Η ανείπωτη φρίκη του τίποτα που αναπαράγει το τίποτα. Αυτό λέγεται υβριστική μετάλλαξη της ύπαρξης.
Κι εμείς τους ακούμε. Με ευπειθή οργή των τακτικών σχηματισμών. Τους ακούμε γιατί το ποίημα είναι εξόριστο από την πόλη. Δηλαδή εμείς είμαστε εξόριστοι από την πόλη. Η πόλη είναι άδεια. Μεταναστεύσαμε στα σπίτια μας. Και "οι σάλπιγγες αναγγέλλουν κρεμάλες, / κι ασήμαντα ανθρωπάκια εξαγγέλλουν / όσα δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ".
Ο δρόμος είναι ελεύθερος. Σχεδόν. Γιατί ακούγεται και "μια μακρινή μουσική μέσα από τζάμια σπασμένα" που λέει ο Μπουκόφσκι.

(άρθρο του 
Καναβούρης Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/02/2010)

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

...Ίχνος Μνήμης (Σωκράτης)


Όταν δεν έχεις μνήμη, είναι επόμενο , να μην

θυμάσαι ούτε τι απολάμβανες,

και όταν έρχεται αιφνιδίως η στιγμιαία ηδονή,

να μην μένει ίχνος μνήμης.



Και πάλι, αν δεν έχεις αληθινή κρίση,

είναι επόμενη να μην νομίζεις ότι

απολαμβάνει
ς , 

όταν απολαμβάνεις, επειδή στερείσαι από

τους συλλογισμούς, δεν θα είσαι ικανός να

υπολογίσεις ότι θα απολαυσεις, στον υπόλοιπο

χρόνο της ζωής σου, και θα ζεις ζωή όχι

ανθρώπου, αλλά κανενός μαλακίου, η από

όσα υπάρχουν έμψυχα θαλασσινά με

οστρακοφόρων σώμα.


***********************************

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Ούτε και σήμερα ξύπνησα έξυπνη.


Ούτε και σήμερα ξύπνησα έξυπνη. Ευτυχώς. Και μήπως κοιμήθηκα έξυπνη;
Έρχεσαι το βράδυ να με πάρεις. Σταματάς μια γωνία παραπάνω.
Για να στρίψεις εύκολα. Τελευταία προβολή, έτσι και μπλέξουμε στην Πλάκα θα χάσουμε την έναρξη.
Μου αναβοσβήνεις τα φώτα. Βγαίνεις και μου κάνεις νεύμα: «έλα».
Στέκω και σου κάνω νεύμα. «Εγώ; Σε μένα το λες;».
Ξανανάβεις τα φώτα, φωνάζεις. «Έλα».
Σου ξανακάνω νεύμα. «Εγώ; Σε μένα το λες;».
«Όχι, στο Τίμιο Ξύλο. Τίμιο Ξύλο, έλα να σε πάω σινεμά».
Μη με φοβάσαι όταν είμαι βλάκας. Είναι που νιώθω προστατευμένη.
Ήσυχη. Ασφαλής.
Αν ισχύει η παρατήρησή μου, έξυπνος γίνεσαι όταν είσαι θυμωμένος.
Μπορεί για όσα έπαθες εξαιτίας της βλακείας σου.
Όταν είσαι προδομένος.
Απαρηγόρητος.
Τότε βλέπεις φως.
Επιτέλους, έξυπνος ξανά.
Όταν η ψυχική εξάντληση σε εκμηδενίζει τόσο ώστε να μπορείς να σκέφτεσαι με το καλύτερο μυαλό σου. Αυτό που αρνείται τις αυταπάτες.
Άρνηση της αυταπάτης λένε οι έξυπνοι, σημαίνει ευφυΐα.
Πλήρης άρση της αυταπάτης, γράφει ο Ντιούραντ, είναι ο κυνισμός.
Άρα ο κυνισμός είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ευφυΐας.
Για μένα, πάλι, κυνικός είναι ο κακοπαθημένος.
Που τίποτα δεν του επέτρεψε να ξεχάσει.
Κανείς δεν τον χάιδεψε, δεν τον βοήθησε ώστε να αναλάβει.
Ούτε και σήμερα ξύπνησα κυνική.(Σε ευχαριστώ. Δικό σου όλο, φίλε. Σταθερή μου, κατατεθειμένη αξία μου. Πρώτη σημασία μου. Τίποτα δε φτάνει για να σ’ το ξεπληρώσω.)
Έλα τώρα, Κέικ. Γάβγισε να σε ακούσει στο τηλέφωνο.
Πες του πως χάρη σε αυτόν ο Θεός ανοίγει μαζί μας νέο γύρο.
Δοκιμάζει την αντοχή μας στο Καλό.
Μην το λέμε δυνατά και μας ματιάσουν, αλλά αντέχουμε.
Ονειρευόμαστε. Μπράβο καλό σκυλί.
Ακόμα ένα γάβγισμα. Κάνε του αγάπες.
Πες του πως όλα πια εδώ, χάρη σε αυτόν, ισορροπία και τάξη.


Aπόσπασμα από το » Σαββατογεννημένη» της Μαλβίνας Κάραλη.